شعر

تو بِی چه وا مِه بَد اِتکِه

مه یَکدم غرق تو بودُم

تو بِی چه عشقُم رَد اِتکِه

مه از تو اِلهام اَگِفتَم تو از مه پَرهیز اَکِردِی

تیغِ مُتِ نامِهرَبُنیت بی قلب مه تیز اَکِردِی .

تو شُوُنِ تنهایی مه یَه دُنیا مَهتاب اَستَری تو

تو غُوغای سَردِ سکوتُم یَه شِعر ناب اَستَری تو .

مه بِی تو تَقدیس اَکِردَم

تو بِی مه نِفرین اَکِردِی

هَر چه بِشتِه تلخ اَبودِی کامِ مه شیرین اَکِردِی .

مه از یاد مِهر تو لبریز

تو از دست عِشق مه خستَه

مه وا تو اِی بهترین یار هنو یَه دُنیا کار اُمَستَه

توُ بِی مه اَز یاد اَبُردِی

مه بِی تو تِکرار اَکِردَم

تو از مه هِی دور اَبودِی مه فِکر دیدار اَکِردَم

ابراهیم منصفی (رامی)

ناتونُم برَم، ناتونُم بِنینُم

ناتونُم بگَم، ناتُونُم بِگینُم

.

چه گَپُنِ خاش که نابو بِگِی

چه جا اُن خاش که نابو برِی

.

وا ای هَمَه درد بایَه سنگ بَشی

یا گَنوغ بِبی بوُش و مَنگ بَشی

.

نه زن اِتبشِه  ،نه چوک اِتبُبو

وا جای خُنَه ، کتُوک اِتبُبو

.

وا جای پُلو، نُن جو مُخا

عوض شراب ، شیر گُو مُخا

.

خواهِشِ کَمتِه ، دل بی غَمتِه

بی خیال مال ، خیلی آدمتِه

.

وا یَه دنیا غم ، چه بایدش کرد

راهِ چارَه چِه ن ، وا ایهمه درد

.

بایَه بُسوزی ، بایَه بسازی

بُردِن تو کار نی ، بایَه بُبازی

ابراهیم منصفی (رامی)